Bir kez daha Avrupa Birliği ile ilişkiler üzerine

Ve demiştim ki; Avrupa Birliği, Türkiye’yi üye almasa bile biz kendi yolumuzda yürüyüp gidelim.

Bu yazının arkasında Cem Kozlu’nun Remzi Kitabevi tarafından yeni yayınlanan “AB’ye Hayır Diyebilen Türkiye” kitabı dikkatimi çekti.

Kozlu, çok önemli bir saptama yapıyor: Evimizin içini düzenledikten ve ev ödevlerimizi yaptıktan sonra Türkiye’nin, AB’ye, ilişkilerin tüm stratejik boyutlarıyla ele alınacağı, başta Kıbrıs olmak üzere temel darboğazların giderilmeye çalışılacağı, üyelik için kesin bir tarih perspektifinin ortaya çıkacağı ve “açık uçluluk” tehdidinin ortadan kalkacağı bir KONFERANS ÇAĞRISI yapması gerektiğini söylüyor.

Konferans başarısız olursa ne olacak?

Kozlu, tam üyelik sürecinde “açık uçluluk” tehdidinin masada durması halinde AB ile ilişkilerin “iyi niyetli ihmal” düzeyine indirilmesini öneriyor. Euro’nun kaderinin ne olacağının henüz netleşmediğinin altını çiziyor ve Türkiye’nin net ve cazip bir alternatif doğuncaya kadar Euro’ya dahil olmamasını öneriyor. Türkiye’nin, Çin, Hindistan ve Brezilya gibi hızla gelişen ülkelerle ilişkilerini yoğunlaştırmasını istiyor.

Benim ‘AB üyeliği için Türkiye kendisi bir tarih belirlemeli ve AB’yi masaya davet etmeli’ tezimi Kozlu, derinlemesine inceleyip netleştiriyor ve somut saptamalar yapıyor.

AB ile bir diğer görüş ise “Türkiye kendi kendine dönüşüm yapamaz” tezi. Bahçeşehir Üniversitesi AB İlişkileri Bölüm Başkanı Prof. Dr. Eser Karakaş’ın dergimizin bu sayısında yer alan görüşleri de bu doğrultuda. Karakaş, “Meyve-sebzede yuttuğumuz zehirli atıklardan AB sayesinde kurtulduk. Tıbbi laboratuvarlara getirilen standartlar AB sayesinde geldi” diyor.

Dünya üzerinde bugün AB’nin yerine ikame edilecek başka bir modernleşme, birlikte yaşama projesi yok. Türkiye, içinde yer almasa bile AB’nin tüm normlarını kendi vatandaşlarından esirgememelidir.